Toen het schilderij amper droog was werd het al door de portretgalerij in Utrecht waar werk van Henni hangt meegenomen. Dat voelde niet goed voor ze en hebben ze het opgehaald en zijn het me komen brengen. Een prachtig cadeau!!!
En zo word ik telkens weer verwend. Zonder bloemen zit ik niet meer. Annette neemt eigenlijk altijd wel bloemen voor me mee. Maar ook staat eens in de zoveel tijd de bloemist hier voor de deur met prachtige bloemstukken of boeketten die Margreet naar me stuurt. De pianolerares Joke die Irene en ik hebben gehad, die bloemen komt brengen. Nicolette die vaak iets gezellig meeneemt. Barbara die mij regelmatig een pakketje toezend met weer een prachtige sjaal of zo en al die anderen die moois en lekkers voor me meenemen. De kaarten die ik wekelijks ontvang. En dan nog dat heerlijke eten waar telkens weer voor gezorgd word. Teveel allemaal om op te noemen maar voor mij zo heerlijk om van te genieten, telkens weer.
Toch krijg ik het niet allemaal cadeau zullen we maar zeggen. Afgelopen week was zwaar. Heel zwaar. Hoewel ik geen chemoinfuus kreeg deze week heb ik van een weekje lekker beter voelen niets gemerkt. Dinsdag moest ik voor de ct-scan naar het ziekenhuis en dat ging al helemaal niet echt lekker. Ik was al bekaf voor ik er heen ging en terwijl ik daar een uur lang had om de liter contrastvloeistof naar binnen te werken lukte dit me niet omdat ik steeds bijna in slaap viel en ik ook nog eens behoorlijk misselijk werd van de drap. Gelukkig zijn ze daar allerliefst en zorgzaam dus een half litertje vonden ze al prima. Ook had ik meer moeite met m'n adem in te houden. Kortom ik merk dus wel hoeveel zieker ik ben geworden en het niet meer even een scannetje doen is. Thuisgekomen om half 4 ben ik gaan liggen en pas om half 9 's avonds weer wakker geworden.
Maar donderdag ging het nog slechter met me en aan het einde van de avond kwam ik weer in een tumordoorbraakpijn terecht. Die vrijdags zo erg was, veel pijn en misselijk, dat ik eigenlijk alleen m'n bed nog maar uit kon komen voor als het echt moest. De extra morfinesticks hielpen wat, maar niet echt voldoende. Omdat weer naar het ziekenhuis gaan, met alle ervaring van uren liggen creperen op de EHBO voor je op een afdeling ligt, geen optie voor me was ben ik niet gaan bellen en zelf nog eens goed gaan nadenken wat ik nog meer kon doen om die pijn onder controle te krijgen. Het was dit keer ook niet de gillende pijn van de keren daarvoor dus je zou kunnen zeggen ik balanceerde op het randje. In het ziekenhuis was 2 weekjes geleden besloten, vanwege mijn te hoge suiker, dat ik nauwelijks nog dexamethason zou gaan slikken. Dexamethason, de grote broer van prednison is een heerlijk middel maar wel met heel veel bijwerkingen. Maar het dempt pijn en ander ongemak en het remt m.n. ook ontstekingen in de tumoren en houdt het allemaal wat compact, zodat ik niet teveel druk op het leverkapsel heb. Dat ben ik gisterenochtend dan maar weer gaan ophogen tot het niveau van voor de suiker en met veel antimisselijkheidsmedicatie erbij heb ik het nu weer in de hand. Het is te doen en zo wie zo komt momenteel de Buurtzorgverpleging nu 's ochtend en 's avonds bij me langs. Ik zou gisteren lekker met Annette naar de Stadsboerderij in Almere gaan waar een zonnepaneel van mij op het dak van 1 van de stallen ligt. Een project van boerZOEKTbuur www.boerzoektbuur.nl Ik heb voor 250 euro aan hun een zonnepaneel geschonken en ik krijg voor dat zelfde geld naar keuze heerlijk biologisch vlees of andere producten uit hun landschapswinkel terug. Eigenlijk is het dat je niet voor 250 euro producten van de boer afneemt maar je krijgt zelfs voor 300 euro (50 rente) de keuze. Allen is het principe dat je dit over 6 jaar uitsmeert. Je mag 6 jaar lang dan voor 50 euro iets komen uitzoeken. Echter voor mij is een uitzondering gemaakt door de stadsboerin van Almere. Ik mag in één keer voor 250 euro aan producten halen. Te hopen is dus dat ik toch snel een keertje wel die kant op kan gaan en m'n koelkast en vriezer kan vullen met veel lekkers van het boerenland.
Dinsdag ga ik voor de scanuitslag. Ik heb er een hard hoofd in. Ik ga met sprongen achteruit momenteel vind ik. Weer een tumoruitbraak aanval, niet echt iets om gerustgesteld door te worden. Irene en ik we zullen ons schrap moeten zetten overmorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten