Niet meer elke drie weken!



Kan er maar niet genoeg van krijgen die ooievaars!
Hier gezellig met z'n twaalven.

Vandaag had ik eigenlijk aan het infuus gemoeten maar de chemokuur zal met een week worden uitgesteld. En zal vanaf nu voorlopig elke 4 weken gaan plaatsvinden. Niet omdat m'n bloed niet in orde is. Hoe het met mijn bloed is hoor ik één dezer dagen pas, maar omdat ik tussen de chemo's door niet meer voldoende herstel. De moeheid is erger en erger aan het worden, zo erg zelfs dat ik soms te moe ben om een potje thee voor mezelf te zetten. Fysiek en mentaal kon ik de snelheid waarmee de chemo's elkaar opvolgen niet meer bijhouden. De tijd tussen de chemo's is bedoeld voor een zekere kwaliteit van leven. De vermoeidheid nam die kwaliteit van leven steeds meer van me af. Ook zal de oncoloog de sterkte van de chemo met een kwart verlagen. Samen met de lagere tussentijd hoopt hij dat het voor mij weer beter vol te houden is. Hij is vol vertrouwen dat dit geen negatieve gevolgen heeft op de kanker. De krimp van de tumoren was dusdanig dat er voldoende speling is.

Ik ben heel erg opgelucht met dit besluit want zag de a.s. opname haast niet meer zitten. Het wordt dus nu volgende week chemotime.

Achter de geraniums of beter gezegd de orchideeën

Al weer een volle week thuis van de laatste chemo, die gelopen is zoals verondersteld werd dat die zou moeten lopen. Dus geen rare bijwerkingen meer in de vorm van dagenlange schokjes (bleek bijwerking van antimisselijkheidsmedicatie te zijn). Dat zorgde ervoor dat ik me nu niet compleet kapot voelde van moeheid tijdens en na de chemo. Natuurlijk wel de gebruikelijke moeheid en misselijkheid. Maar gisteren weer voor het eerst naar buiten en toen ook direct weer heerlijk biologische inkopen gedaan. Ik eet heerlijk en heel gezond steeds en ik denk dat dat wel degelijk invloed heeft op mijn herstellingsvermogen. Het bloed had zich buitengewoon goed hersteld toen ik zaterdag het ziekenhuis in ging. Zo goed zelfs dat de oncoloog spreekt van een reserve en daardoor verwacht dat aankomend bloedonderzoek (19 aug.) geen problemen zal geven en ik dan 22 augustus weer aan de volgende chemo kan.

Ondertussen genoot ik vanaf mijn bedbank in de woonkamer de afgelopen week tussen de orchideeën door van het prachtige uitzicht en alles wat er voorbij kwam. En dat was nogal wat. Dankzij Rogier, die een deel van 2 wilgen had geknot, heb ik zicht op wat er allemaal land en loopt (reebokje) op het weiland. Behalve de 12 ooievaars die dagelijks rondscharrelen in mijn 'achtertuin' stonden er verleden week ook ineens 3 purperreigers vlak voor 'm raam. Voor de nietvogelaars onder ons (niet dat ik een vogelaar ben, maar mijn 10 jaar werken bij Natuurmonumenten heeft wel wat vogelkennis opgeleverd gelukkig), purperreigers zijn behoorlijk zeldzaam en erg schuw. Bij mij stond een ouderpaar met een jong. Als bewijs dus 2 foto's. Had meer foto's gemaakt maar het valt niet mee balancerend op één been purperreigers te fotograferen zonder te bewegen. Maar de grootste en vreemdste 'vogel' landde zondag. De traumahelikopter, pal achter 'm huis. Veel commotie natuurlijk in de buurt. Achteraf hoorde ik dat sommige dorpsgenoten dachten dat mij iets was overkomen. Het enige wat mij toen overkwam was een nat pak want het ging ineens gieten terwijl de helikopter landde en ik op het balkon stond.
Zo kom ik al die dagen door als ik aan huis gekluisterd ben. Beslist niet saai dus!