Dit is dus de zwarte week. De eerste week na de chemo. Hondsberoerd heb ik me gevoeld. Zo misselijk!! Vanaf vrijdagavond met als hoogtepunt de maandag maar gelukkig dinsdag een stukje minder. Maar toen deed zich gisteren (woensdag 29/12) een ander probleem voor dat eigenlijk ook al vanaf zaterdag speelde. Heren dit wordt een beetje een vrouwenpraatje hoewel het mannelijk dokters waren die zich uiteindelijk over het probleem moesten buigen. Dus het is jullie vergeven als je niet verder wilt lezen :-)
 |
| Mary en Frans mijn Guardian Angels, mijn Superburen!!! |
Zaterdag werd ik prompt ook ongesteld, te vroeg dus en dat ging al die dagen maar door en door zonder dat het minder werd. Naast die enorme misselijkheid dus niet echt iets om er bij te willen hebben. Echter gisterennamiddag verergerde de klachten. Ik kreeg behoorlijk veel kramp onderin de buik en kreeg ik ineens te maken met veel meer bloedverlies, zoals van een wond, vers rood bloed. Ik bleef het even aankijken en heb zelfs nog gegeten maar rond 8 uur sloeg toch wel de paniek toe en wist ik dat dit niet goed was. Volgens het 'grote boek' gekregen van de oncologisch ver-pleegster moet je buiten kantooruren een speciaal 'nood'nummer bellen als er zich bijwerkingen van de chemo voordoen. In dat boek staat namelijk dat bij bloedingen die meer dan 30 minuten aanhouden je moet bellen. Mijn eerste impuls was Mary bellen.
Mary kreeg slechts te horen, 'het is mis met me' dus snelde naar mij toe, belde het nummer, vroeg om een internist, kreeg te horen dat ik moest komen en dat ze de ambulance moest bellen. Dus die kwam met zwaailicht maar gelukkig zonder sirene, zodat niet de hele buurt buiten stond. Ook Angels die broeders! Ik werd heerlijk toegedekt op de brancard gelegd en heel goed verzorgd. Daar ging ik met Mary voorin in de ambulance en Frans er in de auto achteraan, naar het AMC. Daar werd ik al snel aan een vochtinfuus gelegd, waar ik behoorlijk van opknapte en er werd bloed geprikt. En toen begon het lange wachten. Om negen uur in het AMC op de Eerste Hulp, bij elven eindelijk de internist, die al snel tot de conclusie kwam dat er een gynaecoloog naar moest kijken. Die hebben echter hun eigen toko in het AMC dus daar ging ik in bed door de donkere gangen naar de gynaecologische eerste hulp met Mary en Frans achter me aan. Ik kwam uiteindelijk in een kamer terecht met vlak naast me 2 bevallingen die gaande waren. Het was inmiddels al ver over twaalven toen die gynaecoloog eindelijk tussen de bevallingen door, omdat ik aan de zuster, het lange wachten beu, had laten weten dat die vrouwen dan maar even hun persweëen moesten ophouden (ja, ja ik ben een bikkel, heb ik ooit ook moeten doen) tijd voor me kon vrijmaken voor het onplezierige doch noodzakelijke inwendige onderzoek. Waar en passant ook nog een vleesboom werd ontdekt van 3 bij 3 cm! Toen moest ik toch wel even hartelijk lachen zodat de verschrikte arts mij vroeg of ik wist wat een vleesboom was. (Even voor de heren: een vleesboom is iets dat in de baarmoeder groeit en wat veel vrouwen kunnen krijgen en vaak niet eens weten dat ze het hebben, zoals ik, en die er als het echt problemen gaat geven, uit moet.) Hier gaat dus het principe op; als je verder onderzoekt vind je altijd wel wat. Die van mij zit op zo'n plek dat die niet teveel last kan veroorzaken. En eerlijk gezegd, dit klinkt wat cru, het zal mijn tijd wel duren. De vleesboom was overigens niet de oorzaak van het ongemak maar de chemo waardoor ik teveel bloedde. Eindelijk om 2 uur 's nachts werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en door Mary en Frans weer veilig thuisgebracht en in bed gestopt door Mary :-). Nu zit ik weer rustig op de bank, zoet de pillen te slikken die de bloeding moeten stoppen (en dat werkt) en probeer weer 1 1/2 liter vocht naar binnen te werken op een dag (wurgen is dat voor zo'n slechte drinker als ik).Dus geef mij maar een permanent vochtinfuus!!!
