Dit voorjaar is, na jarenlange (7 jr.) klachten in mijn linkerbeen, die door de destijds behandelende artsen niet voldoende serieus zijn genomen, mijn linkeronderbeen geamputeerd (5 juli) omdat daar een tumor bleek te zitten (synovio sarcoom) van inmiddels 10 cm doorsnee. We hoopten met de amputatie de kanker er helemaal uit te halen. Helaas het heeft niet mogen baten, we zijn te laat.
Dinsdag 30 november hoorde ik dat er nu toch uitzaaiingen zijn in mijn longen en mijn lever en dat zijn kwaaie jongens die uitzaaiingen. Dit betekent dat ik ongeneeslijk ziek ben! Daarover bestaat geen misverstand!
Extra wrang is dus dat dit niet had gehoeven als eerdere artsen mijn klachten serieus hadden genomen en verder waren gaan zoeken. Ik ben dus een medische misser die dat nu met haar leven moet bekopen.
Ik heb besloten om chemo's te gaan nemen (palliatieve behandeling), vandaar de punctie en de plaatsing van de Port-a-Cath. Hiermee ga ik tijd kopen. Voor hoelang weet ik niet, maar ik ga mijn best doen de 55 te halen. Het is en wordt zwaar.
Ik ben in hele goede handen. Ik heb alle vertrouwen in mijn oncoloog en samen met een team artsen van het AMC en het AVL zal hij mij alles bieden wat mogelijkerwijs voorhanden is.
En op het thuisfront.... het is fantastisch hoe iedereen klaar staat voor mij en voor Irene. Zonder al die lieve mensen om ons heen zou ik niet weten hoe we het moeten redden! We zijn zo verdrietig, zo verbijsterd, we hebben zoveel te verwerken.
Het is niet te bevatten!
Lieve Peet..
BeantwoordenVerwijderenwat 'n prachtige foto van Australië!!
en wat goed verslag van wat je tot nu hebt meegemaakt.
Het is best moeilijk om hier op 'n goede manier op te reageren,want ik kan proberen me te verplaatsen in jou,maar ik weet niet hoe het voelt ,omdat ik het niet zelf hebt meegemaakt...
het geeft ook nu duidelijk weer wat 'n sterke vrouw je bent!
we zijn iedere dag in gedachten bij je
en wensen jou Irene en je familie sterkte
met alles..
heel veel liefs Hans & Els