Met 2e pinkerdag weer het ziekenhuis in gegaan.

Mei eerste dag  eerste opname van de
nieuwe 2e kuur,hier wist ik nog niet
 wat er boven mijn hoofd hing!

Geen Kunstroute fietsen dit keer voor me zoals andere jaren, maar daar ging ik dan 2^e Pinksterdag naar het AMC voor weer een kuur. Ik zag er enorm tegenop en was behoorlijk gestrest omdat het vorige keer zo vreselijk fout was gegaan. En helemaal pijnloos ben ik natuurlijk niet geworden dus helaas ook nu weer het ziekenhuis in onder niet al te beste omstandigheden. Maar men zit hier er bovenop wat de pijnstilling betreft en zorg. Meer nog dan ik zou verwachten. Zo heb ik sinds vorige week weer een wondje aan mijn stomp dat ook nog eens ontstoken bleek te zijn en een beetje pus uit kwam. Ikzelf dacht dat gaat vanzelf wel weer over met mijn zorg maar hier hebben ze onmiddellijk een kweekje genomen. Ook heb ik te verstaan gekregen dat ik voorlopig weer niet op de prothese mag.

Doordat ik ditmaal beter equiped het ziekenhuis in ben gegaan is het nu een stuk prettiger en comfortabeler voor me. Ik heb nu de juiste kleren bij me (knoopjes van onder tot boven aan de voorkant voor het infuus) maar ook mijn laptop (kan daardoor lekker met de buitenwereld communiceren, vandaar de melding op het blog), het laptoptafeltje met koeling dat ik recentelijk heb gescoord via internet, een tas waar ik de waardevolle spulletjes zoals de laptop in kan opbergen en mee neem als ik m’n kamer af ga. Want helaas wordt er hier gestolen in het ziekenhuis (ja niet te geloven hè) moet je dus alles wat waardevol is telkens meenemen (thuis ben ik helaas al beroofd van van wat sieraden). Doordat ik lekker met mijn rolstoel en in de andere hand de standaard met de infusen meeneem, rij ik op de afdeling lekker af en toe door de gang. Daardoor leer ik ook andere patiënten kennen die hier ook langer vertoeven. Gezellig een vrouw uit de omgeving van Deventer (Voorst) ontmoet waardoor we ‘een bietje plat proaten kunnen met mekoar’. Verder heb ik dit keer een kamer alleen, een hele luxe. Maar de grootste winst nu is dat de pijn onder controle is, het beheersbaar voor me is. En het gaat dit keer zoals het moet gaan.

De pijn beheersbaar, dat was gelukkig de week van mijn verjaardag voor een deel ook het geval, daardoor heb ik heerlijk kunnen genieten van alles dat over me heen kwam. Eerst de prachtige film ‘The King's Speech’ een echte aanrader, je zit op het puntje van je stoel met het zweet op de rug, zo leef je mee.

 
En dan was er mijn verjaardag. Wat een heerlijke dag was dat. Zo blij dat ik die gevierd heb. Als ik dat niet had gedaan dan was het een hele moeilijke dag geworden. Nu werd het een heerlijk gezellige vrolijke dag, met allemaal leuke verrassingen. Ook leuk voor de buddy’s, die ik deze dag speciaal had uitgenodigd omdat die zo veel voor me doen, dat sommigen elkaar daardoor ontmoetten. Dank allemaal voor jullie komst en verwennerij!!! Vrijdagochtend ben ik Annette onmiddellijk  een Pandorabedeltje gaan uitzoeken van jullie bijdrage. Van Annette zelf kwam er ook nog één bij. En dan was er nog de Alpe d’Huzes . Met de uitzending van zeven tot acht. Irene miste een stukje door fileleed maar daarna hebben we het samen afgekeken, huilend en lachend. Wat prachtig ontroerend allemaal. Voor wie de uitzending heeft gemist, het is te zien op Uitzending Gemist http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1103994

Heel bijzonder voor mij is dat mijn vriendinnen Conny en Annette, samen met hun echtgenoten Dick en Harm, hebben besloten volgend jaar de Alpe d'HuZes te gaan rijden. Ik ben diep geroerd. En wie weet wie er zich nog meer gaan aansluiten?

Vermoeiend was het ook, want gedurende de volgende dag knapte ik behoorlijk af. Deels door de verjaardagsmoeheid, deels bleek achteraf door de morfinepleister te vergeten te wisselen. Dat resulteerde in klappertanden en griepverschijnselen en zo (afkickverschijnselen). Maar ook de gebruikelijk bijwerkingen zoals dit keer weer haaruitval (dacht dat ik dat nu minder erg zou vinden, maar het blijft heftig) angst voor wat er komen zou gaan en waar doe ik het allemaal nog voor en dat hield eigenlijk aan tot aan mijn opname. Dus het weekend was voor mij tamelijk zwaar.

En zo blijft het aanmodderen met de kanker. De ene dag is duidelijke de andere niet en het kan zo verkeren. Van goed naar slecht en weer beter en dan weer slechter. Je kunt er geen peil op trekken. Het is leven met de dag.