Wat er zoal gezegd wordt.

Tommy de waakhond!

Tommy is op vakantie! Samen met zijn peetmoeder Riet is hij naar Bargum in Drenthe. Daar mag hij waakhond zijn (het betreft hier een huisje in de bossen). Is hem wel toevertrouwd. Tommy heeft toch altijd al het idee dat hij de grootste hond van de wereld is. Het is dus stilletjes zo zonder 'm hondje. Nou ja stilletjes, hulptroepen lopen af en aan en dat maakt het een stuk makkelijker voor me. Gelukkig een volgens plan verlopen chemo gehad, dus nu ook een normaal verlopende naweeën tijd. 'Goed' verlopen is een woord dat ik, merk ik, niet kan gebruiken want het gaat niet goed. Niets gaat goed. Goed is als het beter gaat maar in mijn geval is er een langzaam ingezet verval en gaat het telkens een beetje slechter. Zo vind ik het altijd weer moeilijk als iemand je vraagt: "gaat het goed met je". Wat moet je dan zeggen. De op de Nederlands gebruikelijke manier, "ja het gaat goed en met jou". Nee goed gaat het al lang niet meer met me en dat is heel moeilijk. Als we het dan toch over uitspraken hebben dan heb ik er nog een paar die favoriet zijn bij mensen die echt niet weten wat ze moeten zeggen, maar kwetsend zijn voor kankerpatienten. Ik zal het er bij 3 laten, maar wel de drie meest gehoorde of  meest kwetsende. We beginnen bij de regelmatig gebruikte, "Positief blijven hoor" en dat niet één keer in het korte gesprek maar op z'n mist toch wel een keer of 10. Of "We gaan allemaal dood, hoor", let vooral op dat woordje 'hoor' en de toon waarop, alsof je een zeur bent en doodgaan een makkie is. En als laatste "We weten wat je doormaakt" en dat gezegd door iemand die 'gezond' is, ofwel misschien wel eens wat mankeert maar nooit de diagnose, u bent ongeneeslijk ziek en u gaat een lijdensweg tegemoet, heeft gekregen. Dat laatste wordt er niet met zoveel woorden bijgezegd, maar dat is bij kanker helaas wel het geval. Dit waren ze dan de drie onmogelijke uitspraken die je lief en vriendelijke lachend moet aanhoren en vooral moet begrijpen dat ze het niet zo bedoelden. Het is een soort omgekeerde wereld geworden. Ik moet nu ik ziek ben vooral begrip hebben voor het onvermogen van anderen die even niet weten wat ze moeten zeggen. In het ergste geval antwoord ik terug of ze willen ruilen. Dat zet ze meestal wel aan het denken.
Zo dit moest me al een tijd van het hart. Maar doordat er telkens zoveel gebeurde kwam ik er nooit aan toe om dat eens op mijn blog te zetten. Nu heb ik er dan eindelijk even de tijd voor en omdat alles nu loopt zoals het loopt hoef ik ook even geen onverwachte dingen te melden.
Ik hoop van harte dat het nu een beetje zo kan blijven gaan. Dan kunnen Irene en ik even weer lucht krijgen. Niet alleen voor mij was het een uitputtingsslag de afgelopen tijd, maar ook voor mijn lieve dochter die dit alles met haar moeder zag gebeuren. Zij loopt inmiddels op haar tandvlees en is moe heel moe en verdrietig en bezorgd. Ik maak me zorgen over haar en ik hoop dat ze straks in de vakantieperiode weer een beetje bij kan komen en dat we saampjes wat leuke dingen kunnen gaan doen.