VIP in het ziekenhuis, eenzaam thuis

Hier is die dan; de gewraakte Port-a-Cath. Toch nog een behoorlijk ding. En daarvan heb ik nu een nieuwe onder mijn schouder op mijn borstspier geplaatst gekregen. Wat heeft deze blunder niet gekost, aan fysieke en emotionele pijn voor mij en aan kosten voor de zorgverzekeraar. Het kastje is van titanium dus dat zal ook wel een lieve duit hebben gekost. Misschien kan er nog een leuke hanger van gemaakt worden :-)?
De operatie is buitengewoon goed verlopen. En het voelt zo goed dat het kastje nu weg is uit m'n borst en waar het nu zit. Ik kreeg een heuse VIP behandeling van de verpleegkundigen, de artsen,  de anesthesist. Iedereen was zo aardig en begripvol en ik werd zo veel mogelijk in de watten gelegd. De anesthesist himself kwam mij met een assistente ophalen voor de operatie. Het enige wat eigenlijk niet helemaal goed ging was het infuus in m'n hand aanleggen. Dat werd door een arts in opleiding gedaan die behalve dat ze te langzaam (au, au) in mijn ader prikte er ook uiteindelijk doorheen prikte waardoor ik nu een grote blauwe plek op m'n hand heb. Maar verder ging alles voorspoedig. Bizar eigenlijk hoe 2 dezelfde operaties, zo totaal verschillend kunnen zijn. Niet alleen was het kastje de eerste keer verkeerd geplaatst, ook de manier van opereren, anesthesie en nabehandelen verschillen dag en nacht. Had ik de eerste keer de grootste moeite om weer bij te komen en veel pijn nu kwam ik heel snel bij en had weinig pijn. De anesthesist liet mij van te voren al weten dat hij zo min mogelijk narcose zou geven zodat ik snel bij zou komen en er achteraf weinig last van zou hebben. Nou hij heeft z'n woord gehouden. Het enige wat er gebeurde toen ik bij kwam was dat ik enorm lag te klappertanden en dat ze me daarvoor iets hebben moeten geven. Weer een prednisonachtig middeltje en nog wat lekkers. Dit had tot gevolg dat ik de twee nog daarop volgende dagen een soort permanente opvlieger had en me buitengewoon goed voelde. Helaas was daar zaterdags niets meer van over.
Ook dit was weer een moeilijk weekend. Ja de weekenden, die zijn soms erg zwaar. Er treed dan een verpletterende stilte op. Als gezonde alleenstaande had ik die ook wel eens van die hele stille weekenden maar dan kon ik altijd nog op de fiets of in de auto springen en er even uit gaan. Nu ik ziek ben wordt het een heel ander verhaal. Heb je gedurende de week nog de nodige afspraken in het ziekenhuis, op de Trappenberg, met de huisarts, 2x per week huishoudelijke hulp, telefoontjes van instanties van vrienden en bekenden, bezoek, onverwacht bezoek, etc. etc., ineens is het doodstil als het weekend is. Nauwelijks telefoontjes en maar soms bezoek of onverwachts bezoek! Kortom eenzaamheid.
Ik moet in de weekenden alles uit de kast halen om niet in een depressie te zakken. Dat is moeilijk want ik heb nauwelijks afleiding en mijn hele huis herinnert mij aan mijn nog korte tijd hier. Ik zou zo graag nog zoveel willen doen maar er is zoveel dat geen zin meer heeft te doen. Kon ik in het verleden op rustige weekenden me helemaal verliezen in mijn quilten nu ben ik alleen nog maar bezig om iets af te maken, om te zorgen dat ik iets nalaat dat af is.
Maar het is ook niet telkens hulp kunnen en willen vragen. Ook na deze ingreep hoor je de eerste 24 uur iemand bij je in huis te hebben, net als bij die eerdere ingrepen die ik heb gehad de afgelopen maanden en waar dat ook niet is gebeurd omdat ik het niet heb geregeld. Omdat ik er van uit ga dat alles toch wel goed gaat. Want telkens vragen is soms moeilijker dan het maar weer alleen proberen. Maar niet vragen betekent niet alleen niet lekker voelen maar ook alleen. Alleenstaand zijn betekent gewoon niemand om tegen te praten 's nachts als ik me beroerd voel en niet kan slapen, geen troostende schouder, geen kopje thee of koffie als ik even de puf niet meer heb, de warme kruik voor me maken 's avonds omdat ik telkens zo'n koud kort been heb 's nachts. Het is telkens weer zo snel mogelijk back to normal, gewoon zelf je ding weer doen.
Het is niet de pijn die gaat komen of de chemo's waar ik bang voor ben wat mij uiteindelijk zal nekken. Aan helse pijnen ben ik door de amputatie wel gewend geraakt maar ik ben bang dat het de eenzaamheid zal zijn die mij de das om gaat doen. Want die is schrijnender dan de pijn en ik weet niet hoe lang ik dat volhoud.